zondag 17 maart 2024

Opening Wad Klein

 Vrijdag was dit de voorpagina van AD Gouda
Kijkje voor de opening
De ingang was mooi versierd.
Hieronder foto's die ik heb gekregen via de app-groep Bouwgroep Wad Klein
Opening van Wad Klein in Wereldwijd door de Burgermeester en de Kinderburgermeester van Waddinxveen.
Elke module werd bekeken
Trein tussen het groen door.
Hans heeft zwanen erbij gemaakt, die ook weer verjaagd worden.
Meerkoeten en daaronder aalscholvers.
Aan elk detail wordt gedacht; poepende meeuwen!
Ed en Kuno, elk met hun passie.
Bij de module van het Weegje

Ruud is van de graffiti 
Een plaat voor je hoofd!😆
Leuk; de jongste deelnemers.
Zo lang doet de trein over een rondje
Leuk om alles te observeren.
Dit detail heb ik nog niet in het echt gezien.
Tijdelijke overname van de Hefbrug van Boskoop door Lieneke
Hans met de Burgermeesters
Rechts; het Gouwebos
Het monument "Poort der bevrijding"
scouting 
Het oude gemeentehuis.

zaterdag 2 maart 2024

Module is verhuisd

 Vorige week vrijdag heb ik thuis afscheid genomen van mijn straatje.
Maanden heb ik er veel plezier aan beleefd en met liefde alles bedacht en gemaakt.
Nu was het moment om mijn "kindje" los te laten.
Ruud kwam thuis van zijn werk en het was droog en nog licht. Banken plat en de module erin getild en het paste!
Vanaf 19.00 konden we bij Wereldwijd terecht.
Dolf kwam even naar beneden, de module paste net in de lift en ik kon er nog naast staan.
Er moest ook één persoon mee de lift in, anders ging die niet van zijn plaats.
Je moest de knop vast blijven houden.
Was weer blij dat ik eruit was...
Mijn module op zijn plaats gezet.
Omdat er een grote hoekmodule tegen mijn zijkant aanstaat, moest ik mijn naam eraf halen.
Mijn buren; zij hebben de kerk van Kerkweg gemaakt in Lego.
Afgelopen woensdag ging ik ook nog even een kijkje nemen bij Wereldwijd.
Ik was in Koedijk bij Marjon geweest om stenen op te halen die ze voor mijn straatje had gemaakt.
Ik was rond het eten thuis en daarna nog even op de fiets gesprongen.
Mijn andere buur was er ook.
Een doorkijkje richting de hefbrug, deze is gemaakt van Lego.
Marjon heeft 3 brievenbus steentjes gemaakt en grote steen met een ouderwetse lantaarnpaal en aan de zijkant van de steen staat een straatnaambord "Brugweg" en een jongetje aan de andere kant.
Kom tot zien...
Vanaf 16 maart 12.00 uur Wereldwijd, Mauristlaan 55 Waddinxveen.
Kom je ook?
Wil je weten of ik er ook ben, stuur dan een berichtje via de mail of WhatsApp.

donderdag 15 februari 2024

laatste deel van ons Dorp

Geschreven door Diana

 Deel 9 - slot

In deel 8 van Marion hebben jullie kunnen lezen dat het ons uiteindelijk was gelukt om het brouwsel te maken voor Dirk. Nu denken jullie natuurlijk ohhh mooi hup naar Dirk naar Bianca dan kan hij dat naar binnen werken en komt alles goed...the end.
Maar dat zou wel een heel kort verhaaltje zijn hè 😉 Dus verder met waar we gebleven waren...
Geen zin in een beetje lollen dan kun je verder scrollen🤣
●"Het is geen avontuur zonder draken"●
Jozien liep voorop als witte heks met het brouwsel in haar handen. Wij allen volgden haar op weg naar Dirk en Bianca. Het had nu wel lang genoeg geduurd, hoe lekker Bianca het kroelen in Dirk zijn wolven vacht ook vindt, ze kan niet wachten hem weer echt in zijn armen te houden. Bianca kwam al aangevlogen met een rood kabouter mutsje op. Ze zei dat ze nu al zolang bij de kaboutertjes in de huisjes verbleef dat ze zich al echt één van hun begon te voelen. Ze waren allemaal zo lief voor haar en Dirk ze kwamen niks te kort er werd goed voor beide gezorgd. En stiekem verstopte ze wat bloed onder haar mutsje. Want als Elfiertje heeft ze natuurlijk af en toe erg trek in bloed en ze wilt daar niemand pijn voor doen. Dus dit was de oplossing. Iets verderop vlak bij het kabouterdorp zagen we Dirk liggen. Nu was het zo ver...hij moest het brouwsel drinken/slurpen. Met z'n allen vormden we een soort heksenkring om hem heen en keken vol spanning toe. Een paar grote likken en de kom was leeg. En nu? Dirk was nog steeds een wolf. "Nu moet ik natuurlijk eerst weer door het portaal naar de gewone wereld" zei Dirk. Dus hij rende daar heen, zo snel als hij waren wij niet, dus voor dat wij bij het portaal waren zagen we een onbekend elfje ons weer tegemoet vliegen. Een mannelijk elfje welteverstaan...dit moest Dirk zijn. "Het is gelukt het is gelukt, ik kon weer door het portaal en was daar gewoon Dirk en toen ik terug kwam om dit jullie te vertellen werd ik een elfje. Maar kijk poeffff nu ben ik weer een wolf" zei Dirk. Hij kon nu wanneer hij wilde zelf wisselen tussen elfje of wolf. Bianca kon haar tranen niet bedwingen alle spanningen en blijdschap kwam eruit, ze had zich toch wel zorgen gemaakt en was bang hem nooit meer als mens Dirk te kunnen zien. Maar al ons harde werk en spannende avonturen zijn niet voor niks geweest. Dit vroeg om een feestje terug in Ons Dorp. Maar eerst nog even langs de kaboutertjes om iedereen te bedanken.
Langs het watertje in het bos liepen we naar kabouter moederoverste en ineens zag Angela wat glinsteren in het water. Zij en Meta werden als water wezens direct er naar toe getrokken en doken het glinsterende ding op. Het bleek de drakenschub te zijn. Blijkbaar heb ik die toch niet goed vernietigd toen ik hem in het "Rottenpixie Swamp" gooide. Het kon niet anders dan dat die toen in zo'n stinkende luchtbel terecht is gekomen en zo door de lucht heeft gezweefd en uiteindelijk toch weer helemaal hier terecht is gekomen.
Eenmaal boven water leek de drakenschub wel een soort magnetische kracht te bevatten, want Angela en Meta werden er bijna door meegesleurd. Deze schub werd door iets aangetrokken en dit was heel sterk. Heel even sloeg de twijfel toe, alles was eindelijk in orde nu, we waren compleet iedereen kon weer naar huis....moeten we nu wel deze schub volgen? Maar Angela en Meta zeiden dat we moesten onderzoeken waar deze schub ons naar toe wilde leiden. Marion en ik gingen natuurlijk mee en ook Tiny, want onze burgemeester Phoenix beschermer gaf toch een veilig gevoel, naast dat het gewoon gezellig was 😁 Met zijn vijven begonnen we wederom aan een avontuur. Jozien, Gerrie, Anne, Fen, Ineke, Bianca en Dirk bleven bij de kabouters op ons wachten.
Langs het watertje liepen we door en de kracht werd sterker en sterker 🧲. Angela had de schub vast en wij hielden elkaar vast en het lijkt net of we zo door de lucht vlogen. De schub wees de weg. In de verte hoorden we een soort zacht gehuil en toch ook stoer gebrul. Gevaarlijk klonk het niet. En daar zagen we het zitten...een stoer en schattig zwart baby draakje. Met prachtige groen/blauw ogen. En een paarse/groene gloed in zijn vleugels en op zijn lichaam. En zoeffff daar ging de schub als een magneet naar het draakje toe. Toen hij hem beet pakte lichten zijn ogen op en begon hij super aanstekelijk te lachen. Het kwartje viel...dit draakje moest familie zijn van de draak uit 'Blackfire Pines'. Dit lieve onschuldige kleine wezentje moest worden herenigd met zijn familie. We moesten de lange weg langs het trollen moeras naar het zwarte bos (waar we de draak voor het laatst hadden gezien) weer afleggen.
Gelukkig wisten we nu de weg en met wat extra magie van de "magnetische" drakenschub ging het allemaal heel snel. Bij de rand van 'Blackfire Pines' kregen we de rillingen. Wat als de draak ons weer aanvalt? We vonden het toch wel heel spannend, maar gingen het bos in. Luid gebrul en vuur kwam ons tegemoet maar het kleine draakje rende snel voor ons uit en riep zijn moeder. Ineens veranderde de boze draak in een liefdevolle moeder. Het was prachtig om deze reünie te mogen aanschouwen. De draak🐉 was helemaal niet kwaadaardig, maar beschermde haar eieren (er lagen er nog 2 achter haar), want ze was eerder al een ei kwijt geraakt. Het ei waar dit leuke zwarte draakje uiteindelijk dus uit geboren was.
Ze bedankte ons en zei dat wij, de kabouters en de rest van de inwoners niks van hun hadden te vrezen. Als dank kregen wij een drakenschub, die heel mooi van kleur veranderde het was net hoe je er naar keek. De draak vertelde ons dat het bescherming zou bieden waar we ook zijn.
We verlieten 'Blackfire Pines' en liepen door de prachtige 'Goldenmist Meadow' en de stank van het 'Rottenpixie Swamp' kwam ons al tegemoet. De meeste trollen waren niet gevaarlijk, maar vooral onnozel en lomp en zoals Marion al had verteld schrokken ze al als je "Boe" riep tegen ze. Maar een enkeling was wat stoerder en groter. En daar liep zo'n grote vieze enge trol midden op de weg. Het beste was contact vermijden en wachten tot hij langs liep. Toen hij langs liep hoorde we een piepend hoog stemmetje om hulp roepen. We zagen dat hij iets roze in zijn handen had. OMG...het was Fen!!!! 😱 De trol had Fen te pakken en wilde natuurlijk al haar pixiedust hebben...dit ging niet goed aflopen voor haar. Waarom moest Fen nou ook altijd zo nieuwsgierig zijn? Ze had gewoon even bij de andere 6 op ons moeten wachten, maar nee zij moest ons weer stiekem achterna vliegen met alle gevolgen vandien. Waar we net nog vol euforie naar huis liepen met de gedachte dat alles goed was moesten we nu weer een reddingsactie bedenken 🤔
We moesten de trol laten schrikken zodat hij Fen los zou laten. De drakenschub...die zou ons beschermen had de draak gezegd. Dus op goed geluk wreef ik er overheen en gooide ik het richting de trol. Als een soort boemerang werd hij heel groot en kaatste zo via het hoofd van de trol weer terug in mijn handen. De trol schrok en greep met beide handen zijn hoofd vast waardoor Fen snel weg kon vliegen. Met Fen, die echt een uur in de wind stonk, liepen we terug naar de rest bij de kabouters. En daar vertelden we iedereen wat er was gebeurd.
Nu was het echt tijd voor een feestje terug in "Ons Dorp" en met zijn allen liepen we de zonsondergang tegemoet richting het portaal.
De avond hebben we genoten van het mens zijn, het gezellig samen zijn met heerlijk eten en drinken (vooral Bianca en Dirk hadden toch wat in te halen) en de verhalen over allles wat wij hebben meegemaakt in het sprookjesbos. Verhalen die buitenstaanders vast niet zullen geloven, maar wij weten dat het waar is en kijkende naar de drakenschub die in ons buurtcentrum hangt is voldoende bewijs. En tja als Fen langs liep roken we haar ook nog, dus we wisten dat wij dit niet allemaal hadden gedroomd🤪😉 Die zou de komende dagen nog wel even in een lavendel badje🛁 moeten schoon weken 😆
Het dagelijkse leven ging weer verder en we hadden afgesproken voorlopig het sprookjesbos te laten voor wat het is. Dus geen spontane bezoekjes meer. Zelfs niet voor Fen, want die had haar lesje ook wel geleerd 🤢
En toch in bepaalde dingen voelt het net alsof wij wat magie uit het bos hebben meegenomen naar Ons Dorp. Heel soms als ik mijmerend uit het raam naar de zee en meeuwen kijk dan voel ik mij net een klein elfje.
The End
-------
Geschilderd met acrylverf/waterverf en penseeltjes op twee HeppierzStone steentjes van 7 bij 8 cm...het draakje. En het elfje voor het raam is een spekkoek steentje van 5,5 cm bij 6cm.