Op Kei Tof ontstaan de leukste ontmoetingen en daar ontstaan weer verhalen uit.
Hier een verhaal met verschillende personen die door Kei Tof elkaar ontmoet hebben en daar was eerst een verhaal die "het dorp" genoemd werd en daarna kwam dit leuke verhaal.
***
12 januari
Sprookjesbos in de maak.
17 januari
Onsdorpvolmagie...... Tiny
Al fladderend door het sprookjesbos ( want ik ben het roodborstje in het verhaal van Diana van Nisselroy en Marion van Roessel , ontdekte ik een nieuw kabouterhuisje. Ik had dit nog niet eerder gezien en tot mijn grote vreugde zag ik een eindje verderop een paar kabouters druk aan het bouwen aan nog een huisje. Want ja, het wordt druk in het bos en zodra het donker wordt, moeten toch alle en alle andere wezentjes toch ergens kunnen slapen.
Gezellig zo bij elkaar .
18 januari
Jee, wat kunnen die kabouters werken zeg. Gisteren waren ze nog volop bezig met de bouw van dit huisje en nu is het al klaar.
Dat moest ook wel want Diana van Nisselroy en Marion van Roessel zijn al druk met de vervolgverhaaltjes waarin ongetwijfeld veel meer wezentjes het sprookjesbos in komen en die moeten natuurlijk wel allemaal onderdak hebben. Begreep al van bianca dat ze het bos niet meer uit wil 
25 januari
***
13 januari
Deel 1
☆Verhaaltjes tijd☆
Zoals jullie vast gezien hebben heeft Tiny Spaai een prachtig sprookjes bos dorpje geschilderd en dan begint het bij mij meteen te broeien. Verhaaltjes vormen zich dan in mijn hoofd.
Dus van de zomer hadden we de verhalen van Ons Dorp waarin de meeuwen veelal de hoofdrol speelden, nu gaat Ons Dorp verder.
" Fen" was lekker aan het wandelen in de vallei van Ons Dorp en ze ging steeds dieper landinwaarts tot ze daar een heel mooi donker bos trof. Een diversiteit aan bomen en zo ontzettend hoog...dit bos moest al honderden jaren oud zijn. Het zag er mooi en mysterieus uit, maar ook een tikkeltje spannend. Op sommige plekken leek het wel pikzwart. Haar nieuwsgierigheid won, want ineens ze zag allemaal kleurtjes flikkeren en bewegen. Het leek net het Noorderlicht. Voorzichtig liep ze daar naar toe en ineens werd ze erna toe getrokken en poeff. Fen leek wel in een andere wereld te zijn beland. Ineens had ze een roze met groen pakje aan en mooie doorzichtige twinkelende vleugels...zo veel glittertjes en zo mooi in de zon...echt holographisch. En verrek...voorzichtig gingen haar handen naar haar oren..en jahoor ze had nu van die schattige puntige oortjes. Fen dwarrelde verder het bos in ze kon haar ogen niet geloven, wat was het hier mooi. Zulke prachtige schattige huisjes stonden er, uit de struikjes kwamen de konijntjes gehopt en de hertjes, vosjes, egeltjes liepen met haar mee. Heel voorzichtig zag ze een schim van een eenhoorn..die zich verlegen weer verstopte. Ze vervolgde haar weg langs een mooi watertje en allemaal vuurvliegjes vergezelde haar. Ondanks dat er ook wat sneeuw in het bos lag had ze het helemaal niet koud en daar liep ze dan op haar blote voetjes in een oeroud betoverend bos.
In de verte hoorde ze de vogeltjes fluiten, maar ze hoorde ook gezang: "He ho he ho het werk is weer gedaan, de hoogste tijd om weer naar huis te gaan". Zou het echt? dacht Fen "dit klinkt verdacht veel als de dwergen uit Sneeuwwitje" 
Voorzichtig verstopte Fen zich achter een boom en ja hoor 4 kleine kaboutertjes kwamen vrolijk langs gemarcheerd. Het waren dan wel niet de dwergen uit Sneeuwwitje maar schattig waren ze wel.
Voorzichtig verstopte Fen zich achter een boom en ja hoor 4 kleine kaboutertjes kwamen vrolijk langs gemarcheerd. Het waren dan wel niet de dwergen uit Sneeuwwitje maar schattig waren ze wel.In eens schrok Fen want ze hoorde een hard gebrul en zag vuur in de verte. Ze zetten het op het rennen....de kunst van vliegen had ze namelijk nog niet echt onder de knie. Snel rende ze weer in de richting waar ze vandaan kwam en poefff 
ze stond weer aan de rand van het bos vlak bij de Vallei van Ons Dorp. En ze zag er weer uit als Fen...geen klein mensje meer met vleugels en puntige oortjes. Maar gewoon Fen met haar warme winter kleding aan en stevige snowboots. Want er lag natuurlijk een dik pak sneeuw in Ons Dorp en de Vallei.
ze stond weer aan de rand van het bos vlak bij de Vallei van Ons Dorp. En ze zag er weer uit als Fen...geen klein mensje meer met vleugels en puntige oortjes. Maar gewoon Fen met haar warme winter kleding aan en stevige snowboots. Want er lag natuurlijk een dik pak sneeuw in Ons Dorp en de Vallei.
Het was natuurlijk vrijdag dus wij keken elkaar aan en dachten die Fen toch..die is wel heel vroeg aan haar vrijdag middag borrel begonnen in het dorps café. Die heeft vast en zeker al wat wijntjes achter over geslagen 
Maar toen kwam Anne eraan en die zei dat ze dat bos met de kleuren ook had gezien, maar toen niet de moed had genomen verder te lopen.
Onze nieuwsgierigheid werd gewekt...het zou toch niet zo zijn dat we vlakbij een betoverend sprookjesbos wonen???
Moeten we de overige gasten en inwoners hier over inlichten?
Hoe gaat dit verder, is het waar of heeft Fen te diep in het glaasje gekeken?
---------------------
Geschilderd op een Santorini steentje van Schatmakertjes circa 5cm groot met acrylverf en waterverf.
***
15 januari
Deel 2
Eindelijk was het maandag
Er was aan Fen beloofd dat er dan onomstotelijk bewijs geleverd zou worden dat ze niet een wijntje teveel op had of dat ze ze zag vliegen. Misschien wel volledig koekkoek was geworden.
Ik zie Fen nog voor me en ineens niet meer en dat vond ik griezelig ...keek goed in de rondte maar ze was echt weg. Toen nam ik het besluit om door te lopen....ik hoorde gezang, geritsel, gelach, rook heerlijke geurtjes.
Toch een beetje bang, ging ik achter een boom staan en daar zag ik een elfje, lieflijk in het roze voor me huppelen. In de verte een eenhoorn maar aan alles zag je dat die ook een beetje was geschrokken. Om me heen allerlei kleine bosdieren. Ik draaide me naar rechts en mijn mond viel open. Je moet weten dat ik een enorme koukleum ben en daar zag ik sneeuw!.....en ik had het behaaglijk.
Wat een wondere wereld. Maar in de sneeuw danste een elfje, ook al van die schattige oortjes. Het had zo'n pret, huppelde, vloog op, kwam neer, teentje in de sneeuw, ik genoot, alles glitterde en glansde me tegemoet. Ik vergat eigenlijk dat ik op zoek was naar Fen.
Ineens zag ik het roze elfje weer , die draaide zich om en liep het pad af wat ik ook had genomen. Ik schrok zo erg dat ik een gil gaf, voor mijn neus, op de rand van het bos hoorde ik een soort knal, poefffff en daar stond Fen en het roze elfje was weg. Ik had wel foto's genomen , ook een selfie, maar ze nog niet bekeken. Ik ook gauw het bos uit naar huis en de foto's bekeken......het was echt dus Fen en de selfie?.?.Ik had puntoortjes.......
Wat gebeurd er in dat bos? Het zal toch niet zo zijn dat het witte elfje Bianca Biba is? Dat is de enige die ik ken, die van sneeuw houdt. Of toch iemand anders die zichzelf herkent? Tiny Spaai , Jozien Schuurman , Anne van Benthum-Jansen , Angela Cobussen , 1 van de anderen?
Dat moeten we dan maar uitpluizen. Dat het een sprookjeswereld is, was helder. Ik zag Merida, uit de film Brave en in de verte......een schuw eenhoorntje.....
***
17 januari
Deel 3
☆Een kijkje in het bos☆
Jullie snappen dat wij, de overige dorpsbewoners, nu allemaal erg nieuwsgierig waren geworden. En dat we dat mystieke sprookjesbos wel eens met eigen ogen wilden zien 
Het liefst renden we met z'n allen door de vallei richting het bos, maar om nou tegelijk te gaan, leek ons toch niet erg verstandig. Wat als we niet meer terug kunnen komen ofzo en er moeten toch mensen achterblijven om eventueel hulp in te kunnen schakelen? Of in ieder geval die kunnen vertellen over het bestaan van dit bos, voordat er straks allemaal vermissings posters door het dorp hangen 
Maarja aan de andere kant, wat kan er nou gebeuren in een sprookjesbos vol lieve elfjes en kabouters? Het zag er allemaal zo vredig en mooi uit. De draak die Fen gehoord had, hoeft toch niet kwaadaardig te zijn?
De volgende dag haalde ik mijn lieve buren, Tiny en Marion, op. Marion wist natuurlijk precies waar wij heen moesten want zij was er al geweest. En ja, het is toch Tiny haar Dorp dus zij als burgemeester (ook al mogen we haar zo niet noemen 
) moet wel op de hoogte zijn van wat er allemaal speelt. Na een flinke wandeling door ons besneeuwde dorp kwamen we aan bij de rand van het bos en zagen we de flikkerende 'Noorderlicht' kleuren, één voor één liepen we er doorheen poefff daar stonden we dan in het sprookjesbos. Ik keek naast me, maar ik zag geen elfjes. Oh jee, waar zijn Marion en Tiny gebleven? Langs het beekje liep ik verder tot ik naar beneden keek en mijn weerspiegeling zag. Omg...
ik was helemaal geen elfje geworden
waarom gingen we ervan uit dat we allemaal op magische wijze in een elfje zouden veranderen? Ik was...ach hoe kan het ook anders...een eenhoorn 
!!!!
) moet wel op de hoogte zijn van wat er allemaal speelt. Na een flinke wandeling door ons besneeuwde dorp kwamen we aan bij de rand van het bos en zagen we de flikkerende 'Noorderlicht' kleuren, één voor één liepen we er doorheen poefff daar stonden we dan in het sprookjesbos. Ik keek naast me, maar ik zag geen elfjes. Oh jee, waar zijn Marion en Tiny gebleven? Langs het beekje liep ik verder tot ik naar beneden keek en mijn weerspiegeling zag. Omg... ik was helemaal geen elfje geworden waarom gingen we ervan uit dat we allemaal op magische wijze in een elfje zouden veranderen? Ik was...ach hoe kan het ook anders...een eenhoorn !!!!(Degene die mij kennen weet de reden..kort samengevat ik heb een bot osteoom op mijn voorhoofd groeien en daarom maken we altijd grapjes over dat ik een eenhoorn ben. En krijg ik ook vaak eenhoorn dingetjes (kaartjes, snoep, koekjes, kleding etc)
Het is dus logisch dat ik een eenhoorn ben geworden...al schrok ik nu wel want hoe vind ik nu Marion en Tiny weer?
Ik opende mijn mond en ging er vanuit er stom gehinnik uit zou komen, maar heeeey ik kon gewoon praten...phew dat was fijn
Zachtjes riep ik: "Marion, Marion, waar ben je?" En ik hoorde haar antwoorden hoog in een boom. Marion was dit keer niet weer veranderd in een elfje, maar in een prachtige, grote wijze uil. Die net als ik gelukkig ook gewoon kon praten Dit bewees dus dat we van gedaante konden wisselen en elke keer we het bos bezochten in iets anders zouden kunnen veranderen.
Zachtjes riep ik: "Marion, Marion, waar ben je?" En ik hoorde haar antwoorden hoog in een boom. Marion was dit keer niet weer veranderd in een elfje, maar in een prachtige, grote wijze uil. Die net als ik gelukkig ook gewoon kon praten Dit bewees dus dat we van gedaante konden wisselen en elke keer we het bos bezochten in iets anders zouden kunnen veranderen. Samen gingen we dieper het bos in en de sneeuw verdween, de hele tijd werden we omringd door een roodborstje dat meevloog of op mijn rug ons vergezelde. Die zware hoeven van mij en de grote vleugels van Marion maakten best veel geluid pas toen we stil hoorden wij zachtjes gepraat. Tiny bleek het roodborstje te zijn en haar stem was nogal zachtjes....oh zo stom en sorry Tiny dat we je niet eerder hoorden praten
Het klonk echt als prachtige vogel gezang dat wij niet doorhadden het daadwerkelijk woorden waren.
Het klonk echt als prachtige vogel gezang dat wij niet doorhadden het daadwerkelijk woorden waren.Gelukkig kon Tiny er om lachen en ging ze samen met Marion op mijn nek zitten (dicht bij elkaars oren 
) Met z'n 3tjes vervolgden we ons avontuur, we konden niet geloven wat we allemaal zagen. De bomen en bladeren die leken te dansen en zoveel prachtige kleuren, alles leek wel op te lichten als we langs liepen/vlogen. Overal kleine lichtjes of gevleugelde wezentjes...onbeschrijfelijk hoe mooi
) Met z'n 3tjes vervolgden we ons avontuur, we konden niet geloven wat we allemaal zagen. De bomen en bladeren die leken te dansen en zoveel prachtige kleuren, alles leek wel op te lichten als we langs liepen/vlogen. Overal kleine lichtjes of gevleugelde wezentjes...onbeschrijfelijk hoe mooiPlots hoorde we geritsel en gelach achter een boom...de meest vrolijke Harlekijn kwam er achter vandaan. "Joehoe, ik ben het, Anne" riep de Harlekijn. Anne was ons stiekem gevolgd en had ons zien veranderen in een eenhoorn, uil en roodborstje. We moesten wel een beetje lachen... onze Anne, de grote carnavalliefhebber, is veranderd in de meest guitige leuke Harlekijn. Hoe toepasselijk ook weer.
Wat moet dat een apart gezicht geweest zijn: een roodborstje, uil, eenhoorn en een Harlekijn kletsend door het bos. Maar we hadden zoveel plezier en keken onze ogen uit, alles was zo mooi, zo veel dieren en wezentjes en die kleuren. Om de zoveel tijd vroegen we of Anne even in ons wilde knijpen om er zeker van te zijn dat we niet droomden. Bij gebrek aan handen moest Anne het doen met een klein gepik van Tiny haar snaveltje.
. Om de zoveel tijd vroegen we of Anne even in ons wilde knijpen om er zeker van te zijn dat we niet droomden. Bij gebrek aan handen moest Anne het doen met een klein gepik van Tiny haar snaveltje.Het begon al donker te worden en de volle maan scheen door de bomen heen. "Ouh ouhhh ouhh".. het oorverdovend gejank van een wolf galmde door het bos
. En daarna een gegiebel..."Ik herken die lach" zei Marion, "dat is Bianca dat kan niet anders". Een prachtig wit elfje met zwart haar en wit vleugeltjes met rode uiteinden (het leken wel bloeddruppels) kwam ons tegemoet. Toen Bianca begon te praten zagen we haar puntige tandjes, Bianca was veranderd in een 'Elfiertje' oftewel een vampier elfje. Die wezentjes zijn heel zeldzaam en daar is nog maar weinig over bekend. Gezien Bianca haar voorkeur voor griezelen, is het ook weer logisch dat juist zij een 'Elfiertje' is geworden. Op dat moment waren wij allen opgelucht dat we zelf niet veranderd waren in elfjes, we hadden namelijk geen idee of Bianca trek zou krijgen in een lekker snack 
En op 2 van de gaatjes in mijn nek zat ik nou niet echt te wachten Maar gelukkig drinken 'Elfiertjes' geen eenhoorn bloed.
. En daarna een gegiebel..."Ik herken die lach" zei Marion, "dat is Bianca dat kan niet anders". Een prachtig wit elfje met zwart haar en wit vleugeltjes met rode uiteinden (het leken wel bloeddruppels) kwam ons tegemoet. Toen Bianca begon te praten zagen we haar puntige tandjes, Bianca was veranderd in een 'Elfiertje' oftewel een vampier elfje. Die wezentjes zijn heel zeldzaam en daar is nog maar weinig over bekend. Gezien Bianca haar voorkeur voor griezelen, is het ook weer logisch dat juist zij een 'Elfiertje' is geworden. Op dat moment waren wij allen opgelucht dat we zelf niet veranderd waren in elfjes, we hadden namelijk geen idee of Bianca trek zou krijgen in een lekker snack En op 2 van de gaatjes in mijn nek zat ik nou niet echt te wachten Maar gelukkig drinken 'Elfiertjes' geen eenhoorn bloed. Die huilende wolf zou dat Dirk zijn of toch gewoon een echte wolf? Dit was een taak voor de wijze uil, Marion. Zij kon de wolf opsporen en dit uitzoeken, mocht er gevaar dreigen, kan zij natuurlijk snel wegvliegen en alles vanaf boven gadeslaan.
Maar als wij allen nu in het sprookjesbos zijn, wie is er dan nog in Ons Dorp? Zijn Fen, Jozien, Angela, @Ineke, Gerrie en Meta stiekem ook al hier?
‐-----------------------------------
Het vervolg deel 4 zal Marion weer delen 
Geschilderd op een redelijk grote Santorini steen van circa 9 bij 6cm met shinmery waterverf de achtergrond en de rest met acrylverf.
***
19 januari
Deel 4
Och, wat hadden we lekker gewandeld en veel gezien. Zo grappig dat we zomaar anders waren dan verwacht. Maar ik had een gerichte opdracht. *Zoek uit of Dirk de wolf is* en daar vloog ik. Hoog boven eenhoorntje Diana en roodborstje Tiny.
Harlekijntje Anne zag ik niet. En eigenlijk was ik ook best moe.
Vliegen met die grote vleugels is zwaar. Stukken zwaarder dan toen ik een elfje was. En ook een beetje angstig dat ik toch Elfiertje zou vinden of erger....zij mij!. En dan zou ze mijn bloed zuigen en dan zou ik doodgaan en dan konden ze me niet vinden want de 1 dacht dat ik een elfje was, de andere 2 wisten dat ik een uil was maar ik kon ook zomaar poeffffen in WAT???
Paniek!
Rustig van Roessel. Landt even op een tak, haal diep adem( was kotsmisselijk dus ook nog mijn uilenbal uitgekotst) en kom tot jezelf.
Opdracht was helder. Onderzoek of Dirkie de wolf is.
En terwijl ik daar zat te relaxen hoorde ik zuchtjes onder me. Ik ben ook wel een nieuwsgierig uiltje en keek naar beneden. Krijg nou tandjes! Daar hing Harlekijntje Anne tegen een boom. Wit bekkie van moeheid en ogen gesloten maar man man, die had zich ook zo druk gemaakt. Die vond het zo tof, eerst spannend maar ze voelde dat het vredig was en ze kwam helemaal los. Dacht vast al dat het carnaval was . Hihi.
Ik besloot haar lekker te laten rusten, moest nog steeds Dirkwolf vinden en geen benul waar te beginnen.
Dus die kop van mij maar eens een volledig rondje laten draaien, dat is leuk joh, dat kunnen uilen. En vanuit 1 van mijn ooghoeken zag ik wat glinsteren maar dat was in het water. Pffff, dat voelde wel veilig want ik geloof nooit dat Elfiertje nou zo van water houdt.
Ik oehoe dus heel zachtjes
*oehoe oehoe, wie ben jij?* wordt er naar boven gekeken en *ze rees letterlijk uit het water*.....een beeldschoon meerminnetje. Ze fluisterde, (ze had harlekijntje ook zien slapen), * ik ben het , Angela* . Dus ik terug, (veel te hard)
*NIET*. We schoten beiden in de lach want Anne werd natuurlijk daarvan wakker, rekte zich uit en sprak de magische woorden *ik heb honger*.
We besloten met zijn 3tjes terug te gaan. We leerden al aardig de weg kennen.
Komen we, als onzelf, terug en vraagt Diana *en???* . Owwww, kakkerdekak, helemaal vergeten naar de wolf te zoeken maar hoe is het mogelijk...hij staat wel op de foto....
***
21 januari
Deel 5
☆"Het mysterie van de wolf"☆
Wat een geluk dat Angela zo'n meermin was die zodra ze het water uit kwam benen en voeten kreeg zodat ze samen met Marion, de wijze uil, en Anne, de Harlekijn, terug kon lopen/vliegen. Tiny en ik stonden hun op te wachten bij de ingang van het sprookjesbos. En Marion vertelde ons dus dat ze de wolf niet had gevonden. Wel kwamen ze Fen nog tegen, die had ons beloofd in het Dorp te blijven, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en was toch het bos weer in gegaan Heel begrijpelijk natuurlijk, want het is ook gewoon een fantastische ervaring in het bos en zelfs een beetje verslavend Fen was net als de vorige keer weer getransformeerd in een elfje. Dus waarom Marion de ene keer een elfje was en de andere keer een uil, weten we niet 
Heel begrijpelijk natuurlijk, want het is ook gewoon een fantastische ervaring in het bos en zelfs een beetje verslavend Fen was net als de vorige keer weer getransformeerd in een elfje. Dus waarom Marion de ene keer een elfje was en de andere keer een uil, weten we niet Met zijn zessen liepen we terug naar de vallei en brachten we Angela thuis, buurvrouw Jozien stond buiten en vertelde ons dat ze ook al eventjes in het bos was geweest en toen veranderd was in een sneeuwelfje. Het was dus Jozien, die Marion eerder had gezien, die zo stond te genieten in de sneeuw. Angela besloot gezellig nog even kopje thee te drinken bij Jozien om zo nog na te kletsen over hun magische belevingen. Wij liepen langs de molen en zagen dat Gerrie ook thuis was, bij de vuurtoren zetten we Anne af en ook Fen die daar vlakbij woont. Ineke en Meta waren ook veilig thuis. Marion, Tiny en ik liepen verder naar onze eigen huisjes en waren opgelucht dat alle inwoners veilig thuis waren. Maar waar waren Bianca en Dirk? Hun kamer in de B&B was leeg en de caravan stond nog in de stalling want er lag nog veel te veel sneeuw in Ons Dorp. Zouden zij dan toch nog samen in het sprookjesbos zijn?
Die nacht sliep ik heel onrustig en om 5 uur schrok ik wakker. "Ouhh, Ouhh, Ouhhhhh", het gejank van een wolf ging door berg en been. Het is dat ik weet dat er geen wolven op het strand van ons Dorp leven, maar anders zou ik zweren dat er een wolf stond te huilen beneden bij de kliffen op het strand..zo hard en duidelijk klonk het. Maar hoe kan het dat ik nu geluiden vanuit het bos hoor? Het bos is veel te ver weg, maar het geluid wat deze wolf maakte was zo hard, het maandelijkse alarm testsignaal was er niks bij Er was iets mis...dit was niet zomaar een huilende wolf, dit klonk als een dier in paniek!
Er was iets mis...dit was niet zomaar een huilende wolf, dit klonk als een dier in paniek!Zachtjes klopte ik bij Tiny aan en Marion kwam ook al naar buiten, zij hadden het ook gehoord en waren klaarwakker. Zonder de rest van het dorp te wekken besloten we in alle vroegte met z'n 3tjes terug het bos in te gaan. Het was nog donker en we waren wel een beetje angstig. We hadden namelijk geen idee waarin wij dit keer in zouden transformeren. En of wij hier zelf enige invloed op konden uitoefenen? Misschien zou het helpen als we aan een specifiek wezentje of dier denken.....
Hand in hand stapten we door de flikkerende lichtjes het bos in. Poeffff daar stonden we dan als 3 elfjes naast elkaar 
daar stonden we dan als 3 elfjes naast elkaar Aan de ene kant een opluchting, want we hadden gewoon armen, benen, een duidelijke stem (erg handig in onze communicatie) en in geval van een dreigende situatie op de grond konden we nog wegvliegen. Maar aan de andere kant...de laatste keer dat wij Bianca zagen was zij een "Elfiertje" oftewel een elfen vampiertje en tja als zij de hele nacht al in het bos rond fladdert kan ze best eens honger hebben. En we zitten er natuurlijk niet op te wachten dat ze in onze nekken gaat bijten om ons bloed te drinken. Maar ach Bianca is vast nog steeds lieve Bianca en zou ons toch geen pijn willen doen?
) en in geval van een dreigende situatie op de grond konden we nog wegvliegen. Maar aan de andere kant...de laatste keer dat wij Bianca zagen was zij een "Elfiertje" oftewel een elfen vampiertje en tja als zij de hele nacht al in het bos rond fladdert kan ze best eens honger hebben. En we zitten er natuurlijk niet op te wachten dat ze in onze nekken gaat bijten om ons bloed te drinken. Maar ach Bianca is vast nog steeds lieve Bianca en zou ons toch geen pijn willen doen?Dat laatste, daar moesten we maar op vertrouwen en dus gingen we op weg richting het gejank van de wolf.
Dieper en dieper gingen we het bos in en de sneeuw verdween daar weer. Onderweg zagen we de meest schattige kabouter huisjes, het leek wel of er steeds meer huisjes bij kwamen. Er werd hier druk gebouwd aan een prachtig dorp. Sommige kaboutertjes waren al vroeg in de weer en de lampjes brandden in hun huisjes. Het zag er zo gezellig en knus uit. Inmiddels was het 6 uur, maar nog steeds pikkedonker. Gelukkig waren wij wel zo slim geweest om zaklampen van thuis mee te nemen, al waren die nu veranderd in schattige lantaarntjes. De vuurvliegjes en andere lichtgevende gevleugelde wezentjes lichtten het bos op. Er was verder geen wolkje te bekennen dus de volle maan scheen door de bomen en verlichten onze weg door het bos.
En daar in de verte op de heuvel, daar stond hij dan de jankende wolf. Wat een prachtige beest was dat. Hij keek ons aan met zijn geel blauwe ogen en ik voelde dat hij geen gevaar vormde voor ons. Achter hem verscheen Elfiertje Bianca met tranen in haar ogen. Ze vertelde ons dat de wolf Dirk was en dat Dirk een 'Weerwelfje' was. Oftewel een weerwolf elfje. Waar zij als elfje soms een vampiertje wordt, wordt Dirk als elfje bij volle maan een wolf. Alleen normaal gesproken kan hij ook altijd zelf switchen van gedaante, maar dat lukte nu ineens niet meer. Bianca is de hele nacht bij hem gebleven ze was zo bezorgd en verdrietig. Bianca is dol op het leven in het sprookjesbos, maar dan wel met Dirk naast haar zijde. Als wolf zijnde kan hij niet praten en ook kan hij niet terug door het portaal naar onze mensen wereld. Dit hadden ze al geprobeerd, maar het leek net of hij dan tegen een muur liep en werd weer teruggekaatst het bos in
het bos in Huilend was Bianca moederoverste van de kabouters tegen gekomen. En zij had verteld hoe ze Dirk kon helpen zodat hij weer een elfje kon worden en terug naar de gewone wereld kon als ze dat wilden. Hij moest een speciaal "goedje" eten of drinken en zij gaf haar het recept.
~~~~~~~~~~~~~~~
Metamorfosis recept:
- Vier druppels eenhoorn bloed
- Schub van een meermin
- Haar van een waternimf
- Roze elfenstof
- Traan van een harlekijn
- Veer van een feniks
- Stekel van een egel
- Oud Hollands bakkersmeel
- Een sprankje oude wijsheid
Dit alles moet gemixed worden door een heks.
~~~~~~~~~~~~~~~~
"Dit is toch onmogelijk", jammerde Bianca tegen ons. "Hoe kom ik aan deze dingen? We leven toch niet in een sprookjes wereld?"
"Uhhh..jawel, kijk om je heen", zei Tiny.
"Alles kan hier" zei Marion, "Ik was een elfje toen een uil en nu weer een elfje".
Gelukig konden wij haar enigzins geruststellen en vertelden we dat ik hiervoor een eenhoorn was, ze had mij tenslotte nog zelf gezien. Angela bleek een meermin
Anne een Harlekijn, maar die lachte altijd dus hopelijk mochten het ook vreugde tranen zijn. En die oude wijsheid...daar wisten Marion en Tiny wel raad mee. Eerder hadden we Jozien iets horen zeggen dat ze ook wel bekend stond als goede heks
, dus wie weet transformeert zij wel in een heks de volgende keer. En Meta, onze zwemmer die zelfs met dit weer nog een duik neemt, er bestaat natuurlijk een kans zij wellicht een waternimf
wordt wanneer zij het bos bezoekt. Gerrie en Ineke zijn hier ook nog niet geweest, dus waar hun in veranderen weten we ook niet. Maar de overige ingrediënten en een Feniks
veer moesten te vinden zijn. Wij probeerden met dit verhaal Bianca nog iets meer gerust te stellen en hoop te geven dat dit ons ging lukken. Maar eerlijk is eerlijk dit kon nog wel eens moeilijker worden dan we Bianca lieten geloven. Dirk gaven we een aai en knuffel, want hij leek gewoon op een lieve grote trouwe hond die je even wilt knufffelen. Hij kon dan wel niet praten, maar hij kon ons zeker wel verstaan.
was, ze had mij tenslotte nog zelf gezien. Angela bleek een meermin Anne een Harlekijn, maar die lachte altijd dus hopelijk mochten het ook vreugde tranen zijn. En die oude wijsheid...daar wisten Marion en Tiny wel raad mee. Eerder hadden we Jozien iets horen zeggen dat ze ook wel bekend stond als goede heks, dus wie weet transformeert zij wel in een heks de volgende keer. En Meta, onze zwemmer die zelfs met dit weer nog een duik neemt, er bestaat natuurlijk een kans zij wellicht een waternimf wordt wanneer zij het bos bezoekt. Gerrie en Ineke zijn hier ook nog niet geweest, dus waar hun in veranderen weten we ook niet. Maar de overige ingrediënten en een Feniks veer moesten te vinden zijn. Wij probeerden met dit verhaal Bianca nog iets meer gerust te stellen en hoop te geven dat dit ons ging lukken. Maar eerlijk is eerlijk dit kon nog wel eens moeilijker worden dan we Bianca lieten geloven. Dirk gaven we een aai en knuffel, want hij leek gewoon op een lieve grote trouwe hond die je even wilt knufffelen. Hij kon dan wel niet praten, maar hij kon ons zeker wel verstaan. Het vliegen hadden we inmiddels goed onder de knie en ik knalde niet meer tegen bomen aan (maar ach die bult zit toch al op mijn voorhoofd en gaat ook niet meer weg nu kan ik tenminste zeggen dat ik mijn hoofd heb gestoten). Met z'n 3tjes vlogen we terug naar de rand van het bos om daar te voet, als onszelf, naar het Dorp te lopen en de noodbel te luiden...een dorpsvergadering moest worden gepland. Dirk en Bianca hadden onze hulp nodig!!!
(maar ach die bult zit toch al op mijn voorhoofd en gaat ook niet meer weg nu kan ik tenminste zeggen dat ik mijn hoofd heb gestoten). Met z'n 3tjes vlogen we terug naar de rand van het bos om daar te voet, als onszelf, naar het Dorp te lopen en de noodbel te luiden...een dorpsvergadering moest worden gepland. Dirk en Bianca hadden onze hulp nodig!!!•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Geschilderd op met acrylverf op een vrij grote Santorini steen 10 bij 7cm en een plat grijs schijfje van 4 bij 6 cm.
***
24 januari
deel 6
Gauw het dorpshuis *vergader* klaar gemaakt en allen bij elkaar geroepen. Warme thee, koffie en chocomel want in het dorp en de vallei was het nog steeds guur, winderig en nat. Ach, ook een lekker saucijzenbroodje erbij want van de spanning hadden we geen van allen echt goed gekookt.
We wisten alle ingrediënten voor het middel om Dirk weer terug te krijgen maar hoe kwamen we eraan?
Diana had al een beetje bedacht dat als ze heel hard aan een gedaante dacht ze die ook werd. Dat was al een paar keer goed gelukt maar ook in de magische wereld gaat het wel eens fout.
Ze was een keertje een unibunny met een soort tijgerprintje geworden??? Waar heeft deze dame met haar gedachten gezeten? Ze vond zichzelf een gedrochtje toen ze in de beek keek. En...ze moest eerst terug naar het portaal om te poefffen en dan opnieuw proberen wat gelukkig lukte. Ikzelf ben soms jolig, vandaar de 1e x een elfje waarschijnlijk maar ik denk veel, kan nooit eens op de stopknop duwen om het brein wat rustiger te krijgen....dus daarom de 2e x een uil? . En Tiny houdt van vogels, gewone en fantasie. ...ja, eigenlijk viel het wel op zijn plekje.
We gingen proberen of Meta, ons waterratje, een nimf
wilde worden, Ineke een egeltje
want van beiden hadden we iets van nodig. Dus met deze 2 dames afgesproken om zo snel mogelijk met beiden het bos in te gaan. En ze moeten erg hun best doen om aan hun wezentje te denken. Als het lukt, pakken we gelijk de stekel en haar. Dan de dag erna Angela en Fen. Die 2 wisten al hoe het moest. Dus die gauw in de ochtend voor schub en roze elfenstof en in de middag Anne, Marion en Diana, voor traan, wijsheid en bloed en bij Diana ging het gelukkig nu in 1 keer goed.
wilde worden, Ineke een egeltje want van beiden hadden we iets van nodig. Dus met deze 2 dames afgesproken om zo snel mogelijk met beiden het bos in te gaan. En ze moeten erg hun best doen om aan hun wezentje te denken. Als het lukt, pakken we gelijk de stekel en haar. Dan de dag erna Angela en Fen. Die 2 wisten al hoe het moest. Dus die gauw in de ochtend voor schub en roze elfenstof en in de middag Anne, Marion en Diana, voor traan, wijsheid en bloed en bij Diana ging het gelukkig nu in 1 keer goed. Jeetje zeg, het kost wel een hoop tijd. Arm stel. Maar voor Dirk hadden we een mals boutje meegenomen en we hebben allemaal een beetje bloed geprikt voor Bianca want deze dag zou niet meer lukken en ze moesten wel wat eten. Kijk, elkaar nog een nachtje warm houden was geen probleem, elfiertje kruipt lekker warm tussen zijn poten , heerlijk tegen die zachte vacht, ze kijken elkaar in de ogen en zwijmele.....
, wacht, ho, er lezen jongere kinderen mee.....lijkt wel een kasteelrromannetje., foei!
, wacht, ho, er lezen jongere kinderen mee.....lijkt wel een kasteelrromannetje., foei!Terug naar de realiteit. Wie zou nou toch een sterke kracht zijn om een feniks te worden, eigenlijk alleen maar Tiny, onze burgemeester, ze kan dat!.
Dan vragen we Gerrie mee om kennis te maken met kaboutermoederoverste want zij, als molenaar weet heel goed hoe kaboutermoederoverste het oud Hollands bakkers meel gebruikt, ze moet heel erg haar best doen om kaboutertje te worden want die zijn lief en toegankelijk en schrikken niemand af. Als we alles hebben, vragen we Jozien of ze witte heks
kan worden en die gaat het mengsel dan maken/brouwen. Voor ons niet helder of er nou een soepie 
of een soort brood/pie 
wordt gemaakt. Onze zorg is, het moet SNEL.
kan worden en die gaat het mengsel dan maken/brouwen. Voor ons niet helder of er nou een soepie of een soort brood/pie wordt gemaakt. Onze zorg is, het moet SNEL.Dus eigenlijk hebben we 2 dagen nodig, hoe vertellen we dat aan ons verdrietige stel.? Eerst maar eens gauw beginnen...
We hebben nodig voor het Metamorfosis recept:
- Vier druppels eenhoorn bloed
- Schub van een meermin
- Haar van een waternimf
- Roze elfenstof
- Traan van een Harlekijn
- Veer van een feniks
- Stekel van een egel
- Oud Hollands bakkersmeel
- Een sprankje oude wijsheid
Als we alles verzameld hebben dan kan het brouwsel of brood gemaakt worden en dit alles moet gemixed door een heks .
Gaan we vragen of Jozien heel hard wil denken of ze een heks kan worden. Een goeie hè, zo'n wit wief zeg maar. Ze heeft een keertje gezegd dat ze een goeie heks is dus dat moet dan lukken.
Ook in de wonderwereld worden de dingen wel eens dubbel uitgelegd....als ik nu delete poeft waarschijnlijk alles weg, dikke doei.
Pppssstttt, tussen jullie en mij....ik heb verschoning bij me want ik ****** toch 7 kleurtjes 
, vinnut best spannend.....
, vinnut best spannend.....Nou, we gaan flink aan de slag. Duimen jullie dat alles lukt? De enige onzekere factor is nog feniks....daar moet je toch een hele sterke persoonlijkheid voor zijn.
***
28 januari
Deel 7 Diana
Ons opgezette plan verliep vlekkenloos en precies zoals Marion omschreven had voerden wij het uit. Zelfs de haar van de waternimf was gelukt. Meta had enorm genoten in het bos in dat prachtige meer...ze voelde zich echt als een vis in het water. Samen met Angela, de meermin had ze de grootste lol daar. Heel soms vergaten we even dat we met een belangrijke en dringende missie bezig waren, maar ja dat effect heeft het bos nou eenmaal op je. Gerrie was niet weg te krijgen bij kabouter moederoverste en kwam uiteindelijk dus pas uren later terug met het meel en de ook lekkerste recepten. Binnenkort bij de Molen bakkerij in Ons Dorp Kabouterbroodjes... yummy 
ik kijk er naar uit dat Gerrie die voor ons gaat maken.
ik kijk er naar uit dat Gerrie die voor ons gaat maken.Ineke moest een egeltje worden maar dat was niet echt voor de hand liggend om in te transformeren als je aan sprookjes denkt. Gelukkig was dat uiteindelijk ook gelukt en werd ze een prachtig magisch egeltje met gekleurde stekels, waar wij er snel één van verzamelden. Alles ging volgens plan en toch sneller dan verwacht hadden we bijna alle ingrediënten verzameld en deze werden naar Jozien gebracht. We wisten inmiddels zeker dat zij zich kon transformeren als goede heks dus zij was degene die het moest gaan maken.
We hadden alles behalve 1 belangrijk ding...de Feniks veer. Tiny probeerde van alles en bleef maar denken aan een Feniks maar het lukte niet. Of ze werd een elfje of een roodborstje, maar geen Feniks. Zelfs alle Harry Potter films kijken en dan naar het bos hielp niet. Ze transformeerde gewoon niet in een Feniks. Eén ieder van ons probeerden het ook, maar zonder succes..het leverden wel wat grappige ander transformaties op . We begonnen de hoop te verliezen en gingen naar Bianca en Dirk om dit te vertellen. Die avond was het erg koud in het bos, te koud voor Bianca om met Dirk in de openlucht door te brengen ondanks zijn lekker warme vacht. Maar gelukkig hadden de kabouters weer wat huisjes af waar zij terecht kon en Dirk dichtbij haar in de buurt kon blijven. Elfiertje of niet, Bianca had na zoveel dagen echt het vertrouwen gewonnen van alle magische inwoners. Iedereen praatten met haar en zo hoorden ze de mooiste en duisterste verhalen. Eén daarvan was dat er jaren terug diep in het bos achter de zwarte bomen een Feniks leefde.
veer. Tiny probeerde van alles en bleef maar denken aan een Feniks maar het lukte niet. Of ze werd een elfje of een roodborstje, maar geen Feniks. Zelfs alle Harry Potter films kijken en dan naar het bos hielp niet. Ze transformeerde gewoon niet in een Feniks. Eén ieder van ons probeerden het ook, maar zonder succes..het leverden wel wat grappige ander transformaties op . We begonnen de hoop te verliezen en gingen naar Bianca en Dirk om dit te vertellen. Die avond was het erg koud in het bos, te koud voor Bianca om met Dirk in de openlucht door te brengen ondanks zijn lekker warme vacht. Maar gelukkig hadden de kabouters weer wat huisjes af waar zij terecht kon en Dirk dichtbij haar in de buurt kon blijven. Elfiertje of niet, Bianca had na zoveel dagen echt het vertrouwen gewonnen van alle magische inwoners. Iedereen praatten met haar en zo hoorden ze de mooiste en duisterste verhalen. Eén daarvan was dat er jaren terug diep in het bos achter de zwarte bomen een Feniks leefde.De volgende ochtend gingen Marion, Tiny en ik weer even snel wat bloed brengen bij Bianca en wat lekkers voor Dirk en kijken hoe het met hun ging. We waren nog niet bij de kabouter huisjes of in de verte kwam Bianca al aan gevlogen: "Meiden, meiden ik heb goed nieuws er leefde hier vroeger een Feniks dat hebben de kabouters mij verteld en ze gaven mij deze plattegrond". Nadat nieuws was de beslissing snel gemaakt we moeten een speurtocht starten die ons tot diep in het bos zou leiden, langs allerlei gebieden. Met de plattegrond moest dit ons gaan lukken! Maar het zou waarschijnlijk niet binnen een dag te doen zijn. Snel ging we de dames halen. Jozien bleef achter die was niet helemaal fit en zo kon ze zich vast inlezen in het recept wat ze moet maken als we alle ingrediënten compleet hebben. Gerrie hield haar gezelschap, want die wist natuurlijk alles van bakken. Angela, Meta, Fen, Ineke en Anne gingen met ons mee. Bepakt en bezakt gingen we door het sprookjesbos portaal waar we allemaal elfjes werden, zo konden we onopvallend door het bos manoeuvreren. Bianca en Dirk deden ook hun best om niet op te vallen, we wisten natuurlijk niet wat er allemaal nog meer in het bos leefden 
Na een paar uur wandelen en fladderen kwam een enorme stank ons tegemoet, blijkbaar waren we bij het 'Rottenpixie Swamp' aka rottende elfenstof moeras. Maar zo in het Nederlands klinkt dat niet sommige dingen zijn gewoon mooier in het Engels. De lucht en de naam gaf ons de rillingen. Het verhaal hier achter was dat de trollen verslaafd waren aan elfenstof en dat ze daar alles aan deden om dat te verkrijgen..wellicht met elfje en al . In dit moeras zouden ze zich wassen, al kreeg ik toch echt meer het idee dat dit een trollen toilet was...die lucht een stinkbommetje was er niks bij. Het zag er uit als erwtensoep die stond te pruttelen. Plop, blob, plop, plop allemaal bellen kwamen eruit en als die open popte dan zag je zwart groen poeder en gas vrij komen...ik vermoed dat het letterlijk rottend elfenstof was. Hup snel door, dit was geen plek om lang bij stil te staan en al zeker niet om in te zwemmen.
sommige dingen zijn gewoon mooier in het Engels. De lucht en de naam gaf ons de rillingen. Het verhaal hier achter was dat de trollen verslaafd waren aan elfenstof en dat ze daar alles aan deden om dat te verkrijgen..wellicht met elfje en al . In dit moeras zouden ze zich wassen, al kreeg ik toch echt meer het idee dat dit een trollen toilet was...die lucht een stinkbommetje was er niks bij. Het zag er uit als erwtensoep die stond te pruttelen. Plop, blob, plop, plop allemaal bellen kwamen eruit en als die open popte dan zag je zwart groen poeder en gas vrij komen...ik vermoed dat het letterlijk rottend elfenstof was. Hup snel door, dit was geen plek om lang bij stil te staan en al zeker niet om in te zwemmen. We kwamen in heel mooi gebied vol heuvels en bloemen met prachtige bomen rondom het leek of er een soort glinsterende mist hing dit moest 'Golden Mist Meadow' (gouden mist weide) zijn. Gelukkig klopte de plattegrond die de kabouters ons gegeven hadden. Niet veel later naderden we 'Blackfire Pines' (zwartevuur bomen), de legende was dat hier 100den jaren geleden wezens leefden die zwart vuur spuwden en dat het zwarte vuur de bomen had voorzien van hun donkere mysterieuze uitstraling. Ze waren niet verbrand en zeker nog in leven maar als je er liep zou je denken dat het nacht was. Maar hierachter zou vroeger dus de Feniks hebben geleefd dus we moesten door dit bos. De bomen kraakten en ze hadden de raarste kronkels, ze leken wel te bewegen. Dirk, de wolf, stapte op een tak die brak en ineens hoorde we een keihard gebrul en zagen we een paar grote ogen oplichten. Fen gilde het uit: "Dat is de draak..ikk ikkkk herken dat geluid dat hoorde ik die eerste dag ook". We schrokken ons allen dood, daar stonden we dan oog in oog met een draak die vuurspuwde. Dirk deed zijn best de draak met zijn gegrom te verjagen, maar hij had geen succes. Ineens vloog elfje Tiny voor ons, zij voelde zich als burgemeester geroepen ons te beschermen en dook zo in de vlammen van de draak. Geshockeerd keken wij toe...in koor schreeuwden wij: "NEEEE, Tiny niet doet doen!!!" Waar het vandaan kwam...geen idee... een soort oerkracht uit het diepste van Tiny's lichaam POEFFF 
...een prachtig grote Feniks kwam er tevoorschijn die ons beschermden met haar enorme vleugels tegen de vlammen van de draak. Ze sloeg ze op en neer en haalde met haar klauwen uit tot de draak licht gewond afdroop. Ik raapte nog snel een draken schub op (je weet nooit of we zoiets ooit nog nodig hebben) en snel vluchten we 'Blackfire Pines' uit. En aan de rand van 'Golden Mist Meadow' kwamen we allen even op adem. Wat een prachtige gebied was dit toch, die open weide en heuvels allemaal met een gouden mistige gloed. En daar op een omgevallen boom zat Tiny dan, onze redder, wat was ze mooi Hoe zij terplekke heeft kunnen veranderen was echt een vraag, dus snel werd er een veertje geplukt. Stel je voor dat ze ineens net zo snel weer terug zou poeffen dan moesten we als nog verder door 'Blackfire Pines' en langs de draak. Maar gelukkig, met Feniks veer op zak, kon nu de lange tocht terug naar Jozien en Gerrie beginnen 
...een prachtig grote Feniks kwam er tevoorschijn die ons beschermden met haar enorme vleugels tegen de vlammen van de draak. Ze sloeg ze op en neer en haalde met haar klauwen uit tot de draak licht gewond afdroop. Ik raapte nog snel een draken schub op (je weet nooit of we zoiets ooit nog nodig hebben) en snel vluchten we 'Blackfire Pines' uit. En aan de rand van 'Golden Mist Meadow' kwamen we allen even op adem. Wat een prachtige gebied was dit toch, die open weide en heuvels allemaal met een gouden mistige gloed. En daar op een omgevallen boom zat Tiny dan, onze redder, wat was ze mooi Hoe zij terplekke heeft kunnen veranderen was echt een vraag, dus snel werd er een veertje geplukt. Stel je voor dat ze ineens net zo snel weer terug zou poeffen dan moesten we als nog verder door 'Blackfire Pines' en langs de draak. Maar gelukkig, met Feniks veer op zak, kon nu de lange tocht terug naar Jozien en Gerrie beginnen --------------------------
Hoe het verder gaat lees je in deel 8..en die zal Marion weer delen
Beide stenen zijn Schatmakertjes Santorini stenen 6,5-7cm en 8-11cm geschilderd met acrylverf en penseeltjes en een beetje waterverf accenten.
***
31 januari
Deel 8, Marion
We stonken trouwens wel , wat een meur kwam uit die groene prut, we snapten niet waarom dat zo lang om ons heen bleef hangen. Als we straks thuis zouden komen maar gauw douchen.
Dus hup, wij op pad. Ik keek eens naar mijn dansende, vrolijke kei toffe kind, wat was ze gelukkig met de feniksveer en wat waren we dankbaar. Terwijl ik zo zat te genieten kwam weer die geur in mijn neus!. Ik keek nog eens goed in de rondte en holykanoly, daar had je potverdriedubbeltjesineenhelepot zo'n graftak van een trol. Je ziet ze bijna niet hè. Iets van schutkleur en zo maar schutgeur bestaat niet. We zijn gelukkig *samensterk* en ik draaide me om en zei boe
en van schrik liet hij nog een windje , weg was hij. Wij lachen joh.
Dus hup, wij op pad. Ik keek eens naar mijn dansende, vrolijke kei toffe kind, wat was ze gelukkig met de feniksveer en wat waren we dankbaar. Terwijl ik zo zat te genieten kwam weer die geur in mijn neus!. Ik keek nog eens goed in de rondte en holykanoly, daar had je potverdriedubbeltjesineenhelepot zo'n graftak van een trol. Je ziet ze bijna niet hè. Iets van schutkleur en zo maar schutgeur bestaat niet. We zijn gelukkig *samensterk* en ik draaide me om en zei boe en van schrik liet hij nog een windje , weg was hij. Wij lachen joh. Gauw naar het portaal om terug te poeffffen naar normaal. We waren wat jolig en wat er nou toch precies gebeurde weten we niet maar er gebeurde van alles behalve het goeie. De een was nog meer vreemd en bizar dan de ander en hoe harder we het probeerden hoe beroerder het werd. 
Waren we nu net als Dirk niet meer in staat terug te keren?
De een was nog meer vreemd en bizar dan de ander en hoe harder we het probeerden hoe beroerder het werd. Waren we nu net als Dirk niet meer in staat terug te keren?Ik zei, * meisjes, ik kan nog fladderen dus ik fladder naar kaboutermoederoverste om raad te vragen*. Fen gilde, *ik ga mee*, ik keek naar haar en had gelijk mijn tena-ladies weer nodig. Wat zag die eruit! Ik keek eens goed naar de anderen en ik lag dubbel. Het was al donker dus het we zagen elkaar niet al te best. Maar....
Het was al donker dus het we zagen elkaar niet al te best. Maar....2 halve waterbeesten, 2 springdingen, 3 huppelgevallen en 2 fladderaars, lekkere score en dat op zo'n kritiek moment. Conclusie, we moesten allemaal naar kaboutermoederoverste. Daar gingen we, fladderplonshuppelsprong, fladderplonshuppelsprong.
Kaboutermoederoverste zag ons aankomen en holde ons tegemoet, de kleine hing aan haar rokken mee te zwiepen. Ze riep al van verre *watskebeurt* !!!!
Wij haar vertellen dat we terug wilden poeffffen en dat het niet lukte. Ze keek mij vuil aan en ik zei * hé, ik ben het niet, ik ben fatsoenlijk opgevoed, het was de trol *. Gelukkig geloofde ze dat gelijk.
*. Gelukkig geloofde ze dat gelijk. Ze vond het wel heel bijzonder dat we niet in onze normale doen konden poeffffen. We werden helemaal uitgevraagd en lieten alles zien wat we hadden bemachtigd.
En toch... zei ze * jullie moeten iets bij je dragen wat het tegenhoudt*.
Ik zie mijn kei tof kind verschieten van kleur en denk Diana, wat heb je gedaan?
Gaat haar hand haar vachtje in en wat heeft ze daar nou? Een schub van de draak.
Kaboutermoederoverste vertelde ons dat die de boosdoener was en alles tegenhield. We dachten, hup, in de prullenbak maar nee hoor, we moesten de schub vernietigen. We moesten terug naar de groene pruttelstankdrab 
en hem daar in gooien.
en hem daar in gooien.Even overleg wie en hoeveel er gingen.. Helder dat Diana en ik gingen. Het ging vlot, huppelfladder
huppelfladder en we waren er . Onderweg kwamen we trol nog tegen maar die rende gelijk weg, de booeeee zat nog in zijn kop.
zat nog in zijn kop. Ik stond op de uitkijk terwijl Diana de schub erin zou gooien.
Gauw gedaan en terug. Vanaf toen ging het van een leien dakje.
Ze kwamen niet meer bij. Uiteindelijk alle ingrediënten bij elkaar geraapt en op naar de kabouterhuisjes
, daar stonden genoeg fornuisjes. In optocht gingen we weer naar het magische bos, Jozien voorop, zij zou de witte heks worden..... Misschien toch nog een flinterdun schubjespul, van de draak, aan de ingrediënten gezeten? Ze was meer een wit wief/feeheks, heksenfee dan een echte witte heks geworden, maar de anderen werden allemaal wat we van oorsprong waren. Fijn!
, daar stonden genoeg fornuisjes. In optocht gingen we weer naar het magische bos, Jozien voorop, zij zou de witte heks worden..... Misschien toch nog een flinterdun schubjespul, van de draak, aan de ingrediënten gezeten? Ze was meer een wit wief/feeheks, heksenfee dan een echte witte heks geworden, maar de anderen werden allemaal wat we van oorsprong waren. Fijn! Jozien en Gerrie kookten razendsnel het brouwsel.
Dat moeten we die 2 echt nageven, het was teamwork. En daar ging Jozien ...pannetje brouwsel in haar handen.....
Dat moeten we die 2 echt nageven, het was teamwork. En daar ging Jozien ...pannetje brouwsel in haar handen.....Nu op naar Dirk en Bianca en het brouwsel geven maar dat zal toch nog 1 hoofdstukje moeten wachten. .....Diana zal de rest vertellen.
Ik heb het verhaal en de foto's gekopieerd en geplakt in mijn blog, zodat meer mensen het kunnen lezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten